O PP impide por cuarta vez que a Xunta declare o Parque Natural do Monte Pindo

Fotos de arquivo de Yolanda Díaz e Marisol Piñeiro (Fontes: Ideal e La Voz)

A maioría absoluta do PP volveu a tumbar no Parlamento por cuarta ocasión (1, 2, 3) a iniciativa cidadá de declarar o Monte Pindo Parque Natural. Esta vez a proposición non de lei chegou ao hemiciclo a proposta do grupo parlamentar de AGE, que esixiu por boca da súa portavoz Yolanda Díaz que o goberno galego atendera á demanda veciñal para que a figura do Parque Natural axuda á recuperación do monte despois do lume toda vez que unha recente enquisa demostrou que existe unanimidade social en torno a esta iniciativa e tamén que ducias de entidades (hoxe 171, despois das recentes incorporacións de GMTA e CETRA) respaldaron sen paliativos esta proposta.

Porén o Partido Popular nin durante estas festas demostra unha pinga de xenerosidade, e volveu dar portazo á declaración do Parque Natural, novamente en boca da deputada carnotá Marisol Piñeiro (actualmente imputada ante o TSXG por prevaricación) que volveu a usar o caduco e falso argumento de que "nas súas manifestacións exhiben bandeiras de grupos políticos e non contan co apoio dos veciños", suficiente para despachar unha idea que durante catro anos suma -e segue- apoios masivos, e logo negouse tamén a aclarar se quería converter o Monte Pindo nun couto de caza maior.

O parque natural, no programa 2007 do PP de Carnota

A realidade é que na comarca e na provincia non existe nin resquicio de oposición, como se pode observar nesta enquisa que compartimos por xentileza de Sondaxe. A realidade é que o PP é quen está a politizar esta cuestión, pois é o único partido político galego que aínda non asumiu a petición veciñal. En realidade incluso o PP cre nesta proposta, que chegou a figurar en todos os programas electorais nos que Marisol Piñeiro foi candidata en Carnota, como se ve na foto da dereita. Só que agora mesmo non lles interesa defendelo por intereses exclusivamente politicos, pois como agora non gobernan na localidade non poden anotarse o tanto da declaración do Monte Pindo como Parque Natural. E iso é todo. A realidade é que o Monte Pindo, abandonado e destruido, terá que esperar a que os intereses políticos do PP muden.

É insultante como se terxiversan as cousas no corrupto sistema político deste país, onde o goberno emanado dos votos do pobo se converte nun goberno contra o pobo, onde unha persoa que mañá pode ser inhabilitada para o exercicio da política hoxe pode ser quen vete a petición de miles de cidadáns, tecido social, empresarial e turístico, concellos e ducias de colectivos da comarca. Onde unha persoa que presume de ser do Pindo, vai pasar á historia por negarlle aos seus propios veciños ata o pan e a auga, sen demostrar nin un ápice da xenerosidade, humildade e solidariedade propios destas datas festivas.

Felices Festas! E que no 2015 non falte o máis importante: a Vida.

Nunca poderemos agradecer todo o apoio que recibimos cada día de tantos miles de persoas boas e xenerosas que estades aí detrás nosa, animándonos a seguir, sen rendirnos, axudándonos a lograr o noso soño de protexer dunha vez e para sempre o Monte Pindo. Cada día é un novo paso adiante, unha nova oportunidade para o noso Olimpo, que é de todas as galegas, de todos os galegos. Hoxe xa non temos nin unha soa dúbida de que, antes que despois, o Parque Natural será unha realidade.

Confirman a presenza recente de lobo e corzo no Monte Pindo

Petroglifo no Currusal
(Imaxe: Fco. X. Fdez. Naval)

O escritor Francisco Xosé Fernández Naval recolleu no seu blog A Noite Branca a interesantísima crónica dunha produtiva visita ao Olimpo Celta, desenvolta o pasado 6 de decembro na compañía dun dos maiores coñecedores do Monte Pindo, Fernando Alonso Romero, xunto con membros das súas familias. Na visita entre os muiños de Vadebois e o Chan das Lamas a comitiva localizou un conxunto de petroglifos aínda moi pouco coñecido, composto por unha cruz medieval, varias coviñas e dúas figuras podomorfas, ademais de outros símbolos que cumpre descifrar. A Asociación Monte Pindo xa está en contacto con especialistas para catalogar, extraer calcos e xeolocalizar todos os petroglifos coñecidos neste espazo, para que nunca máis se perdan.

Pegadas no Chan das Lamas
(Imaxe: Fco. X. Fdez. Naval)

Outro dos descubrimentos importantes da comitiva foi a profusión de pegadas recentes de varios mamíferos nas pistas enlamadas de San Cibrán, que permiten identificar con bastante exactitude a presenza de varias especies, o que atestigua a lenta recuperación da fauna do Olimpo Celta. Máis sorprendente é a presenza dalgunhas especies que aínda non tiñamos catalogadas no Monte Pindo, aínda que máis ou menos podíanse presupoñer: Furóns, xabaríns e, o máis impresionante, o que parecen ser pegadas de lobo e de corzo. O lobo, animal en perigo de extinción coñecido por percorrer longuísimas distancias, volve asi ao Monte Pindo por primeira vez desde o incendio, e podemos confirmar a presenza de corzo, do que nunca antes tivemos rexistros neste espazo e que desde agora incorporamos ao Catálogo de Especies do Monte Pindo grazas a esta visita.

Felices noticias, desde logo, as que nos relata o amigo Chisco e a súa inmellorábel compaña na súa bitácora personal, que vos convidamos a ler. O nadal de 2014 non podía traer mellores noticias que a volta da vida ao Olimpo Celta, vida que nunca debería ter desaparecido.

Monte Pindo e GMTA acordan colaborar na organización do seu Trail polo Olimpo Celta

Represententantes das directivas, onte no porto do Pindo

Este domingo reuníronse no Pindo as directivas da Asociación Monte Pindo Parque Natural e de Galicia Máxica Trail Adventure (GMTA) para rubricar un acordo polo que se comprometen a colaborar na organización do Trail Monte Pindo, unha proba deportiva de máximo nivel que desde 2011 organiza esa asociación deportiva no Olimpo Celta, e que tentaremos consolidar e mellorar nos aspectos do respecto ao entorno, loxística, promoción, financiamento e participación popular, coa vista xa centrada na sexta edición que terá lugar o ano que vén.

Convenio subscrito entre GMTA e AMPPN

O convenio rubricouse ao remate dunha intensiva visita ás distintas rutas do Monte Pindo desenvolta ao longo da mañán, que nos proporcionou datos que servirán para o deseño do que xa será o VI Trail Monte Pindo, previsto para o 13 de xuño de 2015. Na base do acordo estabeleceron unha serie de medidas destinadas a acadar os seguintes obxectivos:

1. Garantir a continuidade desta proba deportiva de máximo nivel e convertela nunha referencia no marco galego, estatal e internacional.
2. Garantir o máximo respecto ao Monte Pindo e ao seu entorno, e nomeadamente a flora, fauna, xeoloxía e arqueoloxía, de xeito que ao remate da proba o espazo natural fique igual -cando non mellor- que ao inicio da mesma.
3. Favorecer o achegamento do público a este espazo natural único para reforzar os vencellos entre a sociedade e o mesmo como unha das formas máis eficaces de conservación do medio natural.
4. Conservar, manter e recuperar os camiños e sendeiros tradicionais do Monte Pindo.
5. Minimizar os riscos para a seguridade e a saúde dos participantes na proba.

Ambas organizacións estabeleceron unha excelente sintonía que sen dúbida contribuirá non só ao éxito deportivo e organizativo dunha proba que polas súas condicións excepcionais pode converterse en referencial no panorama internacional, e tamén para que esta se faga desde un máximo respecto aos valores do Monte Pindo e do seu entorno privilexiado, procurando o beneficio económico para este entorno e por suposto garantindo ás persoas asistentes unha xornada saudábel, divertida e segura que -agardamos- nunca esquecerán.

Xa somos puntoGal!

Pode que nin o notásedes, pero a Asociación Monte Pindo Parque Natural conta desde hoxe con novo enderezo web: www.montepindo.gal

Este dominio é froito do traballo de moitos milleiros de persoas comprometidas co noso idioma e cultura, decididos a lograr un dominio propio que diferencie as páxinas galegas en Internet. Esa iniciativa callou no ano 2006 na creación da Asociación Puntogal, unha entidade creada para reclamar un dominio galego á ICANN, organismo internacional encargado da autorización e recoñecemento dos dominios en Internet. Finalmente o 16 de maio de 2014 naceu a páxina www.dominio.gal, para aceptar preinscricións de páxinas .gal, certificando a victoria dunha loita incansábel de 8 anos que só podía acabar cun final feliz.

Non podemos máis que felicitar a Puntogal por este éxito, que desde hoxe, 11 de decembro, tamén compartimos mudando a nosa páxina web a www.montepindo.gal. Unha vez máis demóstrase que nunca debemos desistir dos nosos proxectos personais e colectivos só porque se plantexen longos e tediosos. Nós levamos 4 anos e dous meses loitando pola declaración do Monte Pindo Parque Natural e tampouco pararemos ata ver esa iniciativa publicada no DOG. Aínda que tamén nos leve 8 anos.

Cúmprense 200 anos de que Carnota e Muros se segregaron do Partido Xudicial de Corcubión

Ata a construción da ponte a mediados do S. XX, o Xallas
era un atranco para os veciños (Imaxe: Quino de Pais)

Un dos cronistas modernos da nosa comarca e máximo divulgador da memoria dos fuxidos do Monte Pindo, Luis Lamela, segue coa súa labor divulgadora e sorprendeunos esta semana cunha información publicada en La Voz de Galicia, que nos tomamos a licenza de reproducir tamén para todos os carnotáns e carnotás, e para todo quen esté interesado na memoria do Monte Pindo e desta bisbarra.

O texto da conta da segregación dos actuais concellos de Carnota e Muros do Partido Xudicial de Corcubión creado no século XV polo Conde de Altamira, do que agora se volve a falar por certo polo aparente interese do goberno central de suprimir esta e outras institucións tradicionais de organización do noso territorio. Non perdades os inconvenientes que os veciños relataban para convencer ao daquela rei Fernando VII de que accedera ás súas pretensións.

Os veciños denunciaban que se atopaban fisicamente de tres a catro leguas longuísimas da vila, separados por un camiño moi malo e tendo polo medio o caudaloso e perigoso río Xallas, que só se podía cruzar en barca e non todos os días (fose polas condicións meteorolóxicas ou ben pola pouca disposición do barqueiro a facelo). Asi mesmo labregos e mariñeiros queixábanse que mesmo despois de ter que agardar dous ou tres días a poder vadear o río, unha vez chegados a Corcubión para arranxar calquera asunto, ali eran postergados nos despachos da Xustiza  tendo que pagar pousada e que ademais eran tratados coma tramontanos e estranxeiros (sic).

As penurias que os veciños relatan non quedaban aí. Tamén lles obrigaban a facer ese percorrido para limpar e arranxar as rúas da vila, participar nas montaxes cando había corridas de toros, ou custodiar presos na cárcere, obrigándolles a abandonar durante días a labranza e as tarefas cotiás, o que alegaban que perxudicaba ademais o Real Erario.

Sobra dicir que ante esas razóns de peso e sentido común á Coroa non lle quedou outra que acceder íntegramente ás peticións de carnotáns e muradáns. A continuación, o artigo íntegro tal e como foi publicado en LVG.

El partido judicial de Corcubión
Apuntes sobre una segregación y sobre algunos «sobresaltos» posteriores
El 9 de septiembre, cuando apareció en estas páginas nuestro trabajo titulado, Los entresijos de la burocracia medieval, reseñábamos que los condes de Altamira establecieron la capitalidad jurisdiccional en la villa de Corcubión en el primer tercio del siglo XV, comprendiendo, además de la villa, otras 21 parroquias con una superficie de unos 200 kilómetros cuadrados, y en los que vivían unos 2.500 habitantes. Esta jurisdicción se extendía por el sur de las tierras muxianas hasta el actual embalse de Fervenza, continuando por la costa oriental de la ría para rematar en Lariño (Carnota) y quedando únicamente unida la feligresía de San Xoán de Serres (Muros), limitando por el norte con la Jurisdicción de Vimianzo, también del señorío de los Altamira.

Así se siguió durante varios siglos sin variación. No obstante, en 1814, hace ahora 200 años, los vecinos de San Xoán de Serres, Santa Columba de Carnota y San Martiño de Lariño solicitaron al rey de España, Fernando VII de Borbón, llamado el «rey Felón», que les separase de la villa y jurisdicción de Corcubión para formar una propia. Este memorial, fechado en Madrid el 20 de octubre, fue elevado y presentado por Dámaso Rueda de Tejada en virtud de poder concedido.

En ese documento, los labradores y vecinos de las parroquias citadas argumentaban los inconvenientes que representaba estar agregados a Corcubión, y a la vez solicitaban que el rey declarase separadas las tres parroquias de la jurisdicción corcubionesa y concediese facultades al conde de Altamira para que, como señor jurisdiccional, les nombrase un juez particular y los independizase; que el juez fijase su residencia en una de las tres segregadas, con el objetivo de administrarles Justicia y comunicarles las órdenes «del Real Servicio». El informe iba acompañado de otros más.

Las argumentos en apoyo a su solicitud, pasaban por el alejamiento en que se encontraban de la capital de la jurisdicción: las parroquia de Serres y Lariño distaban «unas cuatro leguas larguísimas de la villa de Corcubión», en donde residía la Justicia, y la de Carnota, tres de muy mal camino, con un río en medio caudaloso -el Xallas, en O Ézaro- que no era vadeable si no era por medio de barca, en tiempo de invierno con mucho peligro. Aun así, en ocasiones esos vecinos debían aguardar dos o tres días a que bajasen las aguas. Y, en otras, eran los barqueros los que estaban ocupados en otras labores, o porque otros les pagasen más «de lo acostumbrado», lo que les detenían varios días sin quererles pasar.

Después de sufrir todos estos problemas, una vez llegados a Corcubión tenían que tomar posada, ya que solían «ser postergados en el despacho de la Justicia» por presentarse con frecuencia fuera de las horas y fechas a las que eran citados, calificándoles las gentes de la villa como «tramontanos y extranjeros». También manifestaban que «le servían al juez de distracción cuando se hallaba desocupado» y que había labrador que para una comparecencia tenía que llevar consigo cuatro o seis o más personas, manteniéndoles a sus expensas, pagándoles el pasaje de la barca y la posada...

Todos estas contrariedades no suponían la totalidad de los perjuicios que recibían los vecinos. También se les obligaba a concurrir, a pesar de la Distancia, para efectuar la limpieza y composición de calles de Corcubión, poner qancelas cuando había corridas de toros, custodiar presos en la cárcel del Partido, etcétera, etcétera, lo que, además de los gastos, dejaban de trabajar sus tierras perjudicándose no solamente ellos y familias, sino también «al Real Erario».

Por eso que, el remedio a tantos males era, según los firmantes del documento, con pragmatismo y sentido común, tan fácil como que con solo nombrarles un juez particular y escribano numerario por el conde de Altamira estaría solucionado el problema de las tres parroquias, formando una jurisdicción distinta a la de Corcubión, ya que tenían también cárcel y prisiones situadas en San Xoán de Serres y podrían componerla muy bien por sí solos, sin perjuicio y «si con utilidad al Real Erario», compartiendo las cantidades con las que debían contribuir e igualmente los mozos «que debían dar para el ejército o las milicias».

Otras situaciones históricas
Este expediente de segregación siguió su curso, y después de la tramitación fue aceptada la pretensión pocos años más tarde por las autoridades de la época, separándose de forma definitiva de la jurisdicción de Corcubión la zona de Carnota, Serres y Lariño, ratificándose la segregación unos años más tarde, en 1834, por medio del decreto aprobado el 21 de abril por el que se crearon los actuales partidos judiciales, a los que Corcubión sumó, en compensación, la jurisdicción de Vimianzo - Zas, Camariñas y el propio Vimianzo-, y las antiguas posesiones de la Iglesia: Fisterra, Cee y Muxía, que totalizaron para el partido corcubionés una superficie de cerca de 750 kilómetros cuadrados y 68 parroquias, surgiendo en épocas posteriores algunos sobresaltos, como lo ocurrido en 1893 por el peligro de ser suprimido el partido judicial; o la presión de Vimianzo en 1927 para arrebatar la capitalidad a Corcubión.

O también la posible incorporación de Mazaricos y Carnota al querer suprimirse el partido judicial de Muros... Y, ya, en la década de los cincuenta del siglo XX, el intento de trasladar la antigua sede de los juzgados a Cee por causa de problemas de acondicionamiento y deterioro del edificio que lo albergaba, ubicado lindando con la famosa fuente de Corcubión.

Y, así, periódicamente, seguimos viviendo con ciertos sobresaltos, «rezando y con el mazo dando», como en la concentración de junio que puso en evidencia que podemos ser una sociedad viva, activa y no complaciente, para que estos «ataques» a la integridad como demarcación judicial queden solamente en eso: en sustos. Lo que es indudable, y aunque el conflicto sigue dormido «entre Pinto y Valdemoro», sin resolverse, es que ejercer la ciudadanía implica una posición activa por parte de todos, respirando si es necesario sentimientos de rebelión política, pacífica en todo caso. Y termino con una copla que recuperó el ex maestro de Corcubión, el respetable Juan Díaz Fernández, allá por el año 1926: «A zona de Corcubión/costa d'oito auntamentos,/ e diles seis vilas son/ e máis dous departamentos/ que forman o seu frolón» (sic).

O autor

Luís Lamela García (Corcubión, 1945) é historiador. Estudou na Escola Oficial de Náutica da Coruña e na UNED. Traballou na Mariña Mercante e posteriormente desenvolveu varias actividades profesionais no sector financeiro galego, sobre todo en Caixa Galicia.
Foi un dos pioneiros na restauración histórica da memoria do franquismo e o antifranquismo en Galiza desde unha actividade investigadora que comezou no ano 1987. Colaborou tamén en periódicos e revistas como La Voz de Galicia, El Ideal Gallego, Unión Libre ou Anuario Brigantino. Foi asesor do Proxecto Inter-universitario As vítimas, os nomes, as voces e os lugares e membro da Comisión Municipal de Aplicación da Memoria Histórica, asesora da Comisión de Honores e Distincións do Concello da Coruña, para a retirada da simboloxía franquista na cidade.
Da súa obra destacamos "Escapado. Do Monte Pindo ao exilio pasando pola illa de San Simón", 2009, Xerais.
Fonte: Galipedia.