E segue en marcha: Sábado 9 de novembro ás 17:00 horas, Charla aberta no Colexio do Pindo sobre os beneficios dun Parque Natural
 |
| Expresión persoal de rabia polo artista local Nando Lestón |
Tal día coma hoxe hai tres anos, unha fermosa tardiña de outono, no Paseo Marítimo do Pindo, á sombra do Olimpo Celta e monte sacro dos nosos antergos, reuníase un grupo de veciños coa única misión de que o macizo granítico se convertese no primeiro parque natural da Costa da Morte e no sétimo do noso País, tal e como viñan de propoñer grupos ecoloxistas como ADEGA e SGHN, e os científicos e profesores máis prestixiosos das tres universidades galegas.
Hoxe, esta entidade revelouse máis necesaria que nunca e rompeu todas as barreiras, acadando relevancia internacional despois de que o fatídico 11 de setembro se declarase un incendio que o arrasaría por completo en 3 días aquelo polo que levábamos 3 anos loitando. Millóns de persoas souberon do alcance real da traxedia grazas ao traballo da nosa entidade, grazas a plataformas coma a nosa páxina web, a lista de correos, as notas de prensa que chegaron a practicamente todas as cabeceiras xornalísticas, radiofónicas e televisivas do Estado e algunhas do estranxeiro, e incluso redes sociais coma Twitter e Facebook. Só nesta última rexistráronse arredor dun millón e medio de visitas na semana do desastre. Claramente, A Asociación Monte Pindo foi a referencia informativa, e menos mal que é asi, pois de ser pola Xunta as miles de hectáreas de cinzass fumeante a que quedou reducido o Monte Pindo anotaríase no listado de centos de espazos naturais destruidos cada ano que non transcenden.
Pero para chegar a isto, fixeron falta moitos anos de traballo previo, anos de moita reivindicación, por suposto, e non porque
estemos politizados senón porque non pode ser doutro xeito: o cumprimento do noso principal obxectivo pasa pola vontade dun político do PP, o señor Agustín Hernández, e só presionando poderíamos lograr que aceptase comezar unahs tramitacións que sabía perfectamente que lle ía esixir esforzos económicos da súa Administración para dotar o Parque de dirección, corpos de vixilancia e conservación, e investimentos anuais para desenvolver o seu potencial. Esta presión non só se fixo mediante manifestacións, senón con reunións co susodito, que ata chegou a asegurarnos que estaba pola labor igual coma outros membros do seu departamento.
Pero non chegou só con iso. Fixeron falta media ducia de charlas informativas, unha decena de iniciativas de voluntariado para limpar e recuperar camiños abandonados, recollida de toponimia e tradición oral, investigación histórica e patrimonial, a investigación da bioloxía coa creación dun Catálogo de Especies do Monte Pindo que conseguiu inventariar 646 especies antes do incendio, e mesmo grandes Simposium monográficos ou Xornadas de Historia e Patrimonio, e un longo etcétera. Todo isto foi pouco a pouco apuntalando os alicerces dunha organización veciñal que non só pedía cousas, senón que predicaba co exemplo e mesmo ofrecía outras.
En poucos anos a afiliación multiplicouse por 13, moitísimos millóns de persoas en todo o mundo hoxe saben que existe o Monte Pindo grazas a esta labor de divulgación, e podemos presumir de contar cun bo número de expertos e investigadores que desenvolven unha labor completamente altruista no Monte Pindo, da man da nosa Asociación.
Malia todo, a Xunta a efectos reais nunca fixo nada, e foi mutando a súa postura favorable con matices ata unha situación de negativa total que causa total desamparo e desafecto coa veciñanza de Carnota e as 169 entidades que lle pedían que dunha vez iniciase a tramitación do Parque Natural.
Hoxe en día as relacións están completamente rotas, e non porque nós non intentáramos conservalas: segue pendente unha reunión solicitada co conselleiro en decembro do ano pasado e outra en pleno lume, sen resposta. Incluso néganse a atender xa ao Concello de Carnota, con tres reunións solicitadas.
O único que fixeron no Monte Pindo ardido foi o paripé para calar catro bocas e garantirse uns titulares mediáticos que insinuaron que fixeron algo ante a maior catástrofe ecolóxica do ano: cimbrando unilateralmente palla no 0,16% da superficie, e agora lanzando tamén unilateralmente un pomposo programa de voluntariado de 2 meses e medio que en realidade só dedica 5 xornadas ao Monte Pindo. Incluso sacrificaron a carreira política de Marisol Piñeiro, veciña da zona que soaba como futura candidata popular á alcaldía de Carnota, e que está sendo a cara visible da negativa a aceptar destinar orzamentos da Xunta á recuperación da zona arrasada e a paliar as perdas económicas dos veciños directamente afectados.
A Xunta é hoxe unha institución captiva da estratexia partidista do PP, que viu nunha semana denostadas e desprestixiadas pola cidadanía todas as súas políticas destinadas ao medio rural e natural, e dunha fabulosa campaña contra os incendios que se lle caeru coma un castelo de naipes, mentras o pobo ardía en indignación polo que viña de pasar e polo que estaban vendo despois.
Pero incluso ante un bloqueo institucional a sociedade debe seguir andando, e a Asociación Monte Pindo tamén. Por iso está a preparar un programa de voluntariado a gran escala para recuperar o Olimpo Celta, e vai seguir organizando charlas para que a veciñanza se siga implicando nos proxectos que existen para converter un monte hoxe abandonado nun monte coidado, produtivo e que cree postos de traballo e mellore a calidade de vida. A seguinte será o próximo sábado 9 de novembro ás 17:00 horas no Colexio do Pindo, e convidamos a todas as entidades e persoas que queiran estar, incluso a Marisol Piñeiro e ao seu virtual "90%" do Pindo que segundo ela prefire que a Xunta non faga nada.
